Γράφει ο Ανδρέας Βασιλείου
Επιζήσασα του Ολοκαυτώματος: Η Σιμόν Βέιλ (Simone Veil) γεννήθηκε την 13η Ιουλίου 1927 στη Νίκαια της Γαλλίας. Έλαβε το απολυτήριό της στις 28 Μαρτίου 1944 και συνελήφθη από τις γερμανικές αρχές λίγες ημέρες αργότερα, καθώς καταγόταν από εβραϊκή οικογένεια. Η ίδια με τη μητέρα και τη μία αδελφή της απελάθηκαν στο Άουσβιτς και, αργότερα, μεταφέρθηκαν στο Μπέργκεν-Μπέλσεν. Εκεί η μητέρα της έχασε τη ζωή της από τύφο. Ο πατέρας και ο αδελφός της στάλθηκαν στη Λιθουανία, όπου έχασαν τη ζωή τους. Από την οικογένεια επέζησαν τελικά η Σιμόν, και οι αδελφές της Μαντλέν, Ντενίζ και Μιλού.
Μετά την απελευθέρωση του Άουσβιτς, άρχισε να σπουδάζει νομική και πολιτικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού. Εκεί γνώρισε το σύζυγό της Αντουάν Βέιλ, με τον οποίο παντρεύτηκαν το 1946 και απέκτησαν τρεις υιούς. Υπουργείο Δικαιοσύνης: Ολοκληρώνοντας τις σπουδές της στη Νομική, εργάστηκε ως δικηγόρος και, στη συνέχεια, εισήλθε στο δικαστικό σώμα της Γαλλίας, όπου κατείχε ανώτερη θέση. Συγκεκριμένα, ήταν υπεύθυνη για τις δικαστικές υποθέσεις, τις συνθήκες διαβίωσης στις γυναικείες φυλακές, την ιατρική θεραπεία των φυλακισμένων γυναικών. Αργότερα, ως διευθύντρια πολιτικών υποθέσεων, καθιέρωσε το δικαίωμα υιοθεσίας από τις γυναίκες και το δικαίωμα ελέγχου και από τους δύο γονείς των οικογενειακών νομικών ζητημάτων. Ακόμη, βελτίωσε τις συνθήκες κράτησης των γυναικών. Υπουργείο Υγείας: Ως Υπουργός Υγείας (1974-1979), η Simone Veil νομιμοποίησε την άμβλωση στη Γαλλία, για την οποία έδωσε προσωπική και πολιτική μάχη. Επιπλέον, διευκόλυνε την πρόσβαση στην αντισύλληψη και διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην απαγόρευση του καπνίσματος σε κάποιους δημόσιους χώρους. Ευρωβουλευτής και Πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου: Το 1979 εξελέγη Ευρωβουλευτής και, στην πρώτη συνεδρίαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου εξελέγη πρώτη γυναίκα Πρόεδρος του θεσμικού αυτού οργάνου. Στις εκλογές του 1984 επανεξελέγη βουλευτής, ενώ η τελευταία εκλογική αναμέτρηση στην οποία επανεξελέγη ήταν αυτή του 1989. Υπουργείο Υγείας: Αργότερα, επιστρέφοντας στη γαλλική κυβέρνηση, εργάστηκε από τη θέση της Υπουργού Εσωτερικών και Υγείας και Κοινωνικών Υποθέσεων για την παροχή βοήθειας σε μητέρες με νεαρά παιδιά, στα άτομα με ειδικές ανάγκες και στους νοσούντες με HIV. Διακρίσεις και Θάνατος: Έλαβε πολλά βραβεία και διακρίσεις για το έργο της στην προώθηση της ισότητας των γυναικών και της ευρωπαϊκής ενότητας, όπως και το Βραβείο Καρλομάγνου. Πέθανε στις 30 Ιουλίου 2017 και η κηδεία της έγινε δημοσία δαπάνη.
Η φωτογραφία της Σιμόν Βέιλ προέρχεται από βίντεο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, το οποίο μπορείτε να δείτε παρακάτω (και κάνοντας κλικ εδώ):
Για περισσότερες πληροφορίες, μπορείτε να ανατρέξετε στο έγγραφο - αφιέρωμα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, κάνοντας "κλικ" εδώ.
0 Comments
Γράφει ο Ευάγγελος Μπεκιάρης Η Ούρσουλα Γκέρτρουντ φον ντερ Λάιεν είναι Γερμανίδα πολιτικός της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης και Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Έχει σπουδάσει οικονομικά, καθώς και ιατρική στην οποία κατέχει διδακτορικό. Το 2013 διορίστηκε πρώτη γυναίκα Υπουργός Άμυνας της Γερμανίας. Έχει διατελέσει Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων , Υπουργός Γυναικών , Νεολαίας, Οικογένειας και Ηλικιωμένων κ.α. Η Ούρσουλα Γκέρτρουντ Άλμπρεχτ γεννήθηκε στις 8 Οκτωβρίου του 1958 στο Ιξέλ των Βρυξελλών στο οποίο έζησε μέχρι το 13ο έτος της ηλικίας της. O πατέρας της, Ερνστ Άλμπρεχτ, εργαζόταν εκεί ως διευθυντής της Ευρωπαϊκής Επιτροπής από την ίδρυσή της. Το 1971 η οικογένεια της εγκαταστάθηκε στην Κάτω Σαξονία, της οποίας πρωθυπουργός διετέλεσε ο πατέρας της (1976 - 1990). Η Ούρσουλα είναι ξαδέρφη πρώτου βαθμού του μαέστρου Μαρκ Άλμπρεχτ. Το 1986 παντρεύτηκε τον ιατρό Χάικο φον ντερ Λάιεν, μέλος της ιστορικής οικογένειας φον ντερ Λάιεν, με τον οποίο γνωρίστηκαν σε χορωδία στο Γκέτινγκεν. Έκτοτε φέρει το επίθετό του, ενώ μαζί έχουν 7 παιδιά. Στις 2 Ιουλίου 2019, η Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν προτάθηκε από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ως υποψήφια για την προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Στις 16 Ιουλίου 2019 εκλέχτηκε από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κι έγινε η πρώτη γυναίκα Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και η πρώτη από τη Γερμανία, μετά τον πρώτο πρόεδρο της Επιτροπής, Βάλτερ Χάλσταϊν. Η φωτογραφία της Προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής λήφθηκε από την υπηρεσία οπτικοακουσικού υλικού της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (σύνδεσμος εικόνας) και χρησιμοποιείται για εκπαιδευτικούς σκοπούς. Η επεξεργασία της έγινε από τον Ανδρέα Βασιλείου.
Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με τη ζωή και το έργο της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν μπορείτε να επισκεφθείτε την επίσημη ιστοσελίδα της Προεδρίας της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Την Τετάρτη 22 Μαρτίου 2023, η ομάδα EPAS του 1ου ΓΕΛ Τρίπολης, στο πλαίσιο των δράσεων για την ημέρα της γυναίκας, στην οποία αφιερώσαμε ολόκληρο το μήνα Μάρτιο, φιλοξενήσαμε διαδικτυακά την ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ. - GUE/NGL κα Έλενα Κουντουρά. Ο Διευθυντής της Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Αρκαδίας κος Γαληνός Ιωάννης ήταν μαζί μας, απηύθυνε χαιρετισμό και συνομίλησε με τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές της ομάδας μας. Το θέμα της συζήτησης ήταν η θέση της γυναίκας στη σύγχρονη κοινωνία στην Ελλάδα και την Ευρώπη.
Κατά τη διάρκεια της συζήτησης, ενημερωθήκαμε από την κα Κουντουρά σχετικά με τις ενέργειες του Ευρωκοινοβουλίου για τη βελτίωση της θέσης των γυναικών, την καταπολέμηση της έμφυλης βίας και την κατάρριψη των έμφυλων στερεοτύπων. Ιδιαίτερη έμφαση δόθηκε στην κύρωση της “Σύμβασης της Κωνσταντινούπολης” από το Συμβούλιο της ΕΕ, καθοριστικό ρόλο στην οποία διαδραμάτισε η Ευρωβουλευτής ως εισηγήτρια εκ μέρους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Στη συνέχεια είχαμε την ευκαιρία να θέσουμε τα δικά μας ερωτήματα, σχετικά με τις πρωτοβουλίες που προτίθεται να αναλάβει το Κοινοβούλιο για την επίτευξη της ολοκληρωτικής ισότητας των δύο φύλων, τη μείωση του μισθολογικού χάσματος, την εξάλειψη των γυναικοκτονιών και της εμπορίας γυναικών. Ευχαριστούμε θερμά την κυρία Κουντουρά για την εποικοδομητική συζήτηση και δίνουμε την υπόσχεση να συμβάλουμε, όπως μπορούμε, στην κατάρριψη των στερεοτύπων, ώστε άνδρες και γυναίκες να είμαστε “διαφορετικοί, αλλά ίσοι”, όπως μας προέτρεψε. Γράφει ο Ευάγγελος Μπεκιάρης Θάλεια Φλωρά: Μία ζωγράφος που δεν τα παράτησε ποτέ Η Θάλεια Φλωρά-Καραβία (Σιάτιστα, 1871 – Αθήνα, 1960) ήταν μια από τις σημαντικότερες και παραγωγικότερες Ελληνίδες ζωγράφους. Αποφοίτησε από το Ζάππειο Παρθεναγωγείο της Κωνσταντινούπολης το 1888 και προσπάθησε να σπουδάσει ζωγραφική στο Σχολείο των Τεχνών (τη μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών), αλλά το ίδρυμα αρνήθηκε να την δεχθεί επειδή επρόκειτο για γυναίκα. Έτσι, η ζωγράφος σπούδασε ζωγραφική στο Μόναχο, κοντά στον Γύζη και τον Ιακωβίδη, και κατόπιν στο Παρίσι. Από το 1907 και για περισσότερα από τριάντα χρόνια, έζησε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, όπου παντρεύτηκε τον Νίκο Καραβία, εκδότη της ελληνικής εφημερίδας Εφημερίς. Στην Αλεξάνδρεια ίδρυσε και διηύθυνε σχολή ζωγραφικής, με σημαντική απήχηση στην τότε ελληνική παροικία της πόλης.Κατά την περίοδο των Βαλκανικών πολέμων, ακολούθησε τον Ελληνικό Στρατό στις εκστρατείες του, ως ανταποκρίτρια της εφημερίδας που εξέδιδε ο σύζυγός της, και απεικόνισε πάμπολλα πολεμικά στιγμιότυπα.
Πέρα από τις πολεμικές απεικονίσεις, η Φλωρά-Καραβία έγινε εξίσου γνωστή και για τα 500 περίπου πορτραίτα της. Ανάμεσα στις διασημότητες που σχεδίασε περιλαμβάνονται ο ποιητής Κ. Π. Καβάφης, η συγγραφέας Αλεξάνδρα Παπαδοπούλου, η ποιήτρια-χρονογράφος Μαρία Λοβέρδου-Καζάζη κ.ά. Εικονογράφησε επίσης βιβλία και ασχολήθηκε και με τη δημοσιογραφία. Για την προσφορά της στη ζωγραφική, τιμήθηκε με το Αργυρό Μετάλλιο της Ακαδημίας Αθηνών το 1945 και με τον Σταυρό Ταξιαρχών του Τάγματος της Ευποιίας το 1954. Πέθανε στην Αθήνα το 1960. Γράφει η Μαρία Κακούτη «Δεν νομίζω ότι υπήρξε ποτέ άνδρας που να αντιμετώπισε μια γυναίκα ως ισότιμη, και αυτό είναι το μόνο που θα ζητούσα – ξέρω ότι αξίζω όσο και αυτοί» - Μπερτ Μοριζό Η Μοριζό θεωρείται η σημαντικότερη γυναίκα ζωγράφος του ιμπρεσιονιστικού κινήματος, του 19ου αιώνα. Έχει να παρουσιάσει μια αξιοσημείωτη παραγωγή έργων, ως το μοναδικό θηλυκό ιδρυτικό μέλος του ιμπρεσιονιστικού κινήματος. Βέβαια, η ιδιαιτερότητα της εποχής που έζησε και δραστηριοποιήθηκε, είχε ως αποτέλεσμα το γεγονός να επισκιασθεί από τους πιο διάσημους άνδρες συναδέλφους της, αν και συμμετείχε στην οργάνωση όλων των εκθέσεών τους. Η επαφή με τη ζωγραφική Γεννήθηκε το 1841 στο Μπουρζ της κεντρικής Γαλλίας, προερχόμενη από μια οικογένεια της ανώτερης μεσαίας τάξης. Από μικρή ηλικία ενδιαφερόταν για την τέχνη, γεγονός που ενθαρρύνθηκε από τους γονείς της. Την εποχή εκείνη όμως στη Γαλλία, σχολές όπως η Ecole des Beaux-Arts ήταν κλειστές για τις φοιτήτριες και ως εκ τούτου η οικογένεια της, αναζήτησε ιδιωτικούς δασκάλους για την Μπερτ. Η Μοριζό όντας αποφασισμένη να γίνει επαγγελματίας καλλιτέχνιδα, γράφτηκε ως αντιγραφέας στο Λούβρο, με σκοπό να μελετήσει από πρώτο χέρι έργα των Τιτσιάνο, Βερονέζε και Ρούμπενς. Η ενάσκηση των καθηκόντων της στο Λούβρο, αποτέλεσε την ευκαιρία της γνωριμίας με μια εκλεκτή ομάδα συναδέλφων της, όπως του του Εντγκάρ Ντεγκά, του Φελίξ Μπρακεμόν και του Ανρί Φαντέν-Λατούρ. Ο τελευταίος μάλιστα ήταν αυτός που σύστησε την Μοριζό στον Εντουάρ Μανέ στα τέλη του 1867, γεγονός που πυροδότησε μια έντονη σχέση μεταξύ τους, τόσο σε καλλιτεχνικό επίπεδο – καθόσον υπήρχε αλληλεπίδραση στο καλλιτεχνικό τους έργο, όσο και σε προσωπικό επίπεδο, αφού η Μοριζό παντρεύτηκε τον αδερφό του. Το δικό της ύφος Ο Μανέ γοητευμένος από την ομορφιά της και την εκφραστικότητα του βλέμματός της, την χρησιμοποίησε ως μοντέλο στα έργα του, απεικονίζοντάς την σε ακουαρέλα, χαρακτική και λάδι. Πασίγνωστο έργο του, αποτελεί ο αινιγματικός πίνακας του 1868-69 «Το μπαλκόνι». Η συνεργασία τους αυτή, είχε ως αποτέλεσμα, ο Μανέ να ασκήσει με το έργο και τα θέματά του μεγάλη γοητεία και να εμπνεύσει τη Μοριζό να ακολουθήσει παρόμοια θέματα στο δικό της έργο. Μετά το Γαλλοπρωσικό πόλεμο, το ύφος της άλλαξε σημαντικά. Οι πινελιές της έγιναν πιο χαλαρές και αυθόρμητες, ενώ οι συνθέσεις της πλημμύρισαν με λεπτές αποχρώσεις του φωτός και του χρώματος. Παράλληλα προσπαθούσε να αποτυπώσει κάτι φευγαλέο. Ταυτόχρονα, η φιγούρα έγινε ακρογωνιαίος λίθος του έργου της, αντιπροσωπεύοντας την ίδια την ουσία της σύγχρονης ζωής. Ο ιμπρεσιονισμός Το 1873, προσκλήθηκε από τον Ντεγκά να γίνει μέλος της Société Anonyme Coopérative des Artistes Peintres, Sculpteurs, Graveurs (Ανώνυμη Εταιρεία Ζωγράφων, Γλυπτών και Χαρακτών). Πρόκειτο για ένα συνεταιρισμό καλλιτεχνών που είχε ως στόχο την έκθεση έργων εκτός του επίσημου Salon. Παρόλο που ο Μανέ όσο και ο φίλος της Πιερ Πιβί ντε Σαβάν τη συμβούλεψαν να μην ενταχθεί στην ομάδα, η Μοριζό προχώρησε στην ένταξή της ως ιδρυτικού μέλους, και ως η μόνη γυναίκα σε μια ομάδα 11 ατόμων. Το επόμενο έτος διοργάνωσαν μια εκδήλωση, η οποία στη συνέχεια θα γινόταν γνωστή ως η πρώτη έκθεση ιμπρεσιονιστών. Σε αυτή παρουσιάστηκαν εννέα έργα της σε καμβά. Έκτοτε, το ύφος της έγινε συνώνυμο του ιμπρεσιονισμού, όπως εδραιώθηκε στη συνείδηση του κοινού. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η δήλωση το 1881 του ιστορικού τέχνης Gustave Geffroy, ο οποίος διακήρυξε: «κανείς δεν αντιπροσωπεύει τον ιμπρεσιονισμό με πιο εκλεπτυσμένο ταλέντο ή με μεγαλύτερο κύρος από τη Μοριζό». Το έργο της Πολλοί από τους πίνακές της αποτυπώνουν την καθημερινή ζωή των γυναικών, απεικονίζοντάς τες με τα παιδιά τους, σε ήσυχες στιγμές στο σπίτι ή στην τουαλέτα τους. Σε πολλά από αυτά τα έργα υπάρχει ένας έντονα ανεπίσημος αέρας, δημιουργώντας την εντύπωση ότι μας έχει δοθεί πρόσβαση σε μια αθέατη ματιά της καθημερινής ζωής. Συχνά οι γυναίκες πρωταγωνίστριες της Μοριζό, απορροφημένες στις σκέψεις τους, με την προσοχή τους αλλού, φημίζονται για το συναισθηματικό και ψυχολογικό τους βάθος. Η Μοριζό, ως η ζωγράφος που είχε εξέχουσα θέση στις εκθέσεις των ιμπρεσιονιστών, αψηφώντας τους κοινωνικούς κανόνες, κατάφερε να αποτελέσει μια από τις πιο επιδραστικές μορφές του εν λόγω κινήματος. Ασχολήθηκε με την τέχνη και τον πολιτισμό του 18ου αιώνα, βασιζόμενη στην έμπνευσή της. Αυτό βέβαια συνείσφερε στο να αναδειχτεί η πρωτοτυπία, του καλλιτεχνικού της οράματος. Και αυτό ήταν τελικά, που την έκανε να ξεχωρίσει από τους προκατόχους της. Η φωτογραφία της Berthe Morisot ανακτήθηκε από το Εθνικό Μουσείο για τις Γυναίκες στις Τέχνες (ιστότοπος National Museum of Women in the Arts)
3/22/2023 0 Comments ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ: ROSA BONHEURΓράφει η Παναγιώτα Κιντή Η Rosa Bonheur γεννήθηκε στις 16 Μαρτίου 1822 στο Μπόρντο και απεβίωσε στις 25 Μαϊου 1899 στο Thomery και τάφηκε μαζί με τη δια βίου σύντροφο της Nathalie Micas. Εκπαιδεύτηκε από τον πατέρα της, έναν μικρό τοπιογράφο. Αν και αντισυμβατική στις φιλοδοξίες και την προσωπική της συμπεριφορά, η Bonheur ήταν παραδοσιακή στη μέθοδο εργασίας της. Μελέτησε προσεκτικά τα θέματά της και δημιούργησε πολλά προπαρασκευαστικά σκίτσα πριν εφαρμόσει μπογιά στον καμβά.
Η φήμη της Bonheur αυξανόταν σταθερά τη δεκαετία του 1840 και εξέθετε τακτικά ζωγραφιές και γλυπτά με ζώα στο Salon του Παρισιού, που ευνοούσε την παραδοσιακή δουλειά, από το 1841 έως το 1853. Το 1845, η Bonheur κέρδισε ένα τρίτο βραβείο και το 1848 ένα χρυσό. Η καριέρα της εδραιώθηκε σταθερά όταν εξέθεσε έναν πίνακα του 1849 στο Salon, Ploughing in Nivernais (Musée Nationale du Château de Fontainebleau), τον οποίο της είχε αναθέσει να δημιουργήσει η κυβέρνηση της Δεύτερης Δημοκρατίας. Το 1853 κέρδισε διεθνή αναγνώριση με τον μνημειώδη πίνακα της The Horse Fair (Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης, Νέα Υόρκη), που εκτέθηκε στην Αγγλία και τον οποίο η βασίλισσα Βικτώρια θαύμαζε πολύ. Το 1865, η Γαλλίδα αυτοκράτειρα Eugénie επισκέφτηκε τη Bonheur στο στούντιό της στο δάσος του Fontainebleau για να της απονείμει το σταυρό της Λεγεώνας της Τιμής. Γράφει ο Ανδρέας Βασιλείου Η Λουίζ Ντιμόν, μετέπειτα Φαρένκ, γεννήθηκε στο Παρίσι την 31η Μαϊου 1804. Ο πατέρας της, Ζακ Ντιμόν, ήταν επιτυχημένος γλύπτης. Έτσι, η Λουίζ μεγάλωσε σε μία οικογένεια περιτριγυρισμένη από γλύπτες, ζωγράφους και καλλιτέχνες. Από νεαρή ηλικία, σπούδασε πιάνο, αναδεικνύοντας το ταλέντο της. Σε ηλικία 15 ετών, υπέβαλε αίτηση για το μάθημα της σύνθεσης στο διάσημο Ωδείο του Παρισιού. Εκείνη την εποχή το μάθημα αυτό ήταν διαθέσιμο μόνο για άνδρες. Έτσι, δεν είναι σαφές εάν φοίτησε εκεί. Είναι, πάντως, βέβαιο πως σπούδασε με τον καθηγητή σύνθεσης του Ωδείου, Anton Reicha. Σε ηλικία 17 ετών, παντρεύτηκε με τον, επίσης μουσικό, Aristide Farrenc (Αριστίντ Φαρένκ), διακόπτοντας τις σπουδές της, προκειμένου να ακολουθήσει τον Αριστίντ σε ολόκληρη τη Γαλλία, όπου έδινε συναυλίες. Αργότερα, τον βοήθησε να ανοίξει εκδοτικό οίκο, ο οποίος ήταν ένας από τους κορυφαίους μουσικούς εκδοτικούς οίκους της Γαλλίας για 40 έτη. Έτσι, επέστρεψε στο Παρίσι, στα μαθήματά της και άρχισε να δίνει συναυλίες. Εξαιτίας της φήμης που απέκτησε, αναγορεύτηκε μόνιμη καθηγήτρια πιάνου στο Ωδείο του Παρισιού το 1842. Οι μαθητές της αναδείχθηκαν διάσημοι μουσικοί. Ωστόσο, πληρωνόταν λιγότερο από τους άνδρες συναδέλφους της, για σχεδόν 10 έτη. Ζήτησε ίση αμοιβή και την έλαβε μόνο όταν έλαβε χώρα η πρεμιέρα του έργου της "Nonet". Δεν υπήρξε στη ζωή της δημοφιλής, αλλά συνέχισε να γράφει μουσική και να αγωνίζεται για τη δικαιοσύνη και την ισότητα των φύλων και στην κλασική μουσική, σε μία περίοδο που οι γυναίκες μουσικοί έπαιζαν «πίσω από τις κουρτίνες». Έφυγε από τη ζωή στις 15 Σεπτεμβρίου του έτους 1875. Η εικόνα της Louise Farrenc προέρχεται από την Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας (Bibliothèque nationale de France).
Περισσότερες πληροφορίες για τη ζωή και το έργο της μπορείτε να βρείτε στη Wikipedia και στο LiFO. 3/20/2023 1 Comment ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΣΤΙΣ ΤΕΧΝΕΣ: ΜΑΡΙΑ ΚΑΛΛΑΣΓράφει η Κατερίνα Καρνέζη Η Μαρία Κάλλας γεννήθηκε με το όνομα Cecilia Sofia Anna Maria Καλογεροπούλου στη Νέα Υόρκη στις 2 Δεκεμβρίου του 1923. Οι γονείς της Ευαγγελία και Γιώργος ήταν Έλληνες μετανάστες και άλλαξαν το επίθετό τους σε Κάλλας όταν η Μαρία πήγαινε στο δημοτικό. Η Κάλλας έπαιρνε μαθήματα πιάνου από 7 ετών και σύντομα της άρεσε να τραγουδά την μουσική παρά να την παίζει. Η Μαρία συνέχισε τις σπουδές της στο δραματικό τραγούδι με την Elvira de Hidalgo στην Βασιλική Ακαδημία Μουσικής. Παρόλο που η σχολή δεχόταν σπουδαστές άνω των 16 ετών, έκαναν εξαίρεση για τη Μαρία λόγω του μεγάλου ταλέντου της. Ως μαθήτρια, η Μαρία Κάλλας τραγούδησε σε σχολική παραγωγή την Cavalleria Rusticana. Για τον ρόλο της Santuzza βραβεύτηκε από την Ακαδημία. Έκανε το επαγγελματικό της ντεμπούτο στην Ελλάδα, στην Εθνική Λυρική Σκηνή με τον “Boccaccio” και πήρε πρωταγωνιστικό ρόλο με την “Tosca”. Το ιταλικό της ντεμπούτο έγινε στην Αρένα της Βερόνας, Ιταλία το 1947. Το 1954 έκανε το αμερικάνικο ντεμπούτο της με τη NORMA. To 1960 και μετά η ποιότητα της φωνής της και η συχνότητα των εμφανίσεων της ελαττώθηκαν. Η ΚΑΡΙΕΡΑ ΤΗΣ ΣΤΗΝ ΟΠΕΡΑ Σε ηλικία 16 ετών η Μαρία έπαιξε στην Εθνική Λυρική Σκηνή σ’ ένα μικρό ρόλο της Όπερας “Boccaccio”. Στα 20 πήρε πρωταγωνιστικό ρόλο στην Tosca. Στη Βερόνα γνώρισε τον πλούσιο επιχειρηματία Giovanni Meneghini και παντρεύτηκαν. Το ιταλικό της ντεμπούτο στην Όπερα έγινε στην Αρένα της Βερόνας το 1947 με την Gioconda. Με μάνατζερ τον σύζυγό της συνέχισε να τραγουδά στη Φλωρεντία και στη Βερόνα. Όσο γινόταν διάσημη οι απαιτήσεις της αυξάνονταν. Συχνά έλεγε: «Η αποδοκιμασία του κοινού είναι μέρος του σκηνικού. Είναι ο κίνδυνος στο πεδίο μάχης. Η όπερα είναι ένα πεδίο μάχης που πρέπει να αποδεχτούμε». Το 1954 έκανε το αμερικάνικο ντεμπούτο της στο Σικάγο με την Norma, όπου θριάμβευσε. Το 1956 τραγούδησε στη Metropolitan Opera της Νέας Υόρκης. Η φωνή της είχε πρόβλημα καθώς και ο γάμος της και τελικά χώρισε, καθώς είχε δημιουργήσει δεσμό με τον Έλληνα εφοπλιστή Αριστοτέλη Ωνάση. Στη δεκαετία του ’60 η υπέροχη φωνή της Μαρίας Κάλλας παρουσίασε αισθητή φθορά. Οι εμφανίσεις της μειώθηκαν σιγά – σιγά στο ελάχιστο λόγω συχνών ακυρώσεων. Παρόλο που αποσύρθηκε επίσημα από την σκηνή στις αρχές της δεκαετίας του ’60 συνέχισε να τραγουδά στην Metropolitan Opera από τον Ιανουάριο του 1964 έως Ιούλιο 1965. Η τελευταία της εμφάνιση ήταν στο Covent Garden στις 5 Ιουλίου με την Tosca. Στις 16 Σεπτεμβρίου 1977 σε ηλικία 55 ετών η Μαρία Κάλλας ξαφνικά και μυστηριωδώς πέθανε από καρδιά στο σπίτι της στο Παρίσι. Η εικόνα της Μαρίας Κάλλας προέρχεται από τον ιστότοπο sansimera.gr (Σύνδεσμος Εικόνας)
Γράφει ο Ανδρέας Βασιλείου
Την εβδομάδα 13-16 Μαρτίου 2023, πραγματοποιήθηκε στο Στασβούργο η Βουλευτική Σύνοδος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τον Μάρτιο 2023.
Στη Σύνοδο της Ολομέλειας, συζητήθηκαν μεταξύ άλλων:
Παρακολουθώντας τη βουλευτική σύνοδο της Ολομέλειας, τα μέλη της ομάδας "Σχολεία - Πρέσβεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου" του 1ου ΓΕΛ Τρίπολης δημιούργησαν το παρακάτω Infographic, παρουσιάζοντας τα αποτελέσματα τις βουλευτικής συνόδου:
Γράφει ο Ευάγγελος Μπεκιάρης Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη στις 28 Ιουνίου του 1912. Σπούδασε ιατρική στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου αναγορεύτηκε διδάκτωρ, και συνέχισε τις σπουδές της στο Παρίσι (όπου και εργάσθηκε στο Νοσοκομείο Necker), και στο Λονδίνο. Το 1945, με υποτροφία του Βρετανικού Συμβουλίου, πήγε στο Λονδίνο όπου εργάστηκε στο Wright Fleming Institute δίπλα στον Νομπελίστα μικροβιολόγο Αλεξάντερ Φλέμινγκ μέχρι το 1949 και μετέπειτα επέστρεψε στην Ελλάδα, για να αναλάβει τη διεύθυνση του Ευαγγελισμού. Το 1953 παντρεύτηκε τον Φλέμινγκ αλλά ο γάμος τους κράτησε μόνο δύο χρόνια, καθώς ο σύζυγός της πέθανε το 1955. Ο Φλέμιγνκ ήταν Σκωτσέζος βιολόγος και φαρμακολόγος, που ασχολήθηκε ερευνητικά με τη βακτηριολογία, την ανοσολογία και τη χημειοθεραπεία. Είναι πολύ γνωστός για την ανακάλυψη του πρώτου αντιβιοτικού, της πενικιλίνης, το 1928, για την οποία και πήρε το Βραβείο Νόμπελ Φυσιολογίας. Αν και δεν τον χρησιμοποιούσε, είχε τον τίτλο της Λαίδης, καθώς ο Φλέμινγκ ήταν Ιππότης (Σερ). Στη διάρκεια της Κατοχής συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση. Κατά τη διάρκεια της δικτατορίας ανέπτυξε έντονη αντιδικτατορική δράση. Συνελήφθη τον Αύγουστο του 1971 με την κατηγορία ότι σχεδίαζε την απόδραση του Αλέκου Παναγούλη. Ύστερα από ανάκριση 25 ημερών, κατά τις οποίες βασανίστηκε, δικάστηκε και καταδικάστηκε από το έκτακτο στρατοδικείο Αθηνών. Η δικτατορία, φοβούμενη τον αντίκτυπο που θα είχε στη διεθνή κοινότητα η φυλάκισή της, την άφησε ελεύθερη και την απέλασε, ενώ της αφαίρεσε και την ελληνική ιθαγένεια. Επέστρεψε στο Λονδίνο από όπου ξαναγύρισε μετά την πτώση της δικτατορίας. Εξελέγη Βουλευτής Επικρατείας το 1977 και Βουλευτής Α' Αθηνών το 1981 και το 1985 με το ΠΑΣΟΚ. Η Αμαλία Φλέμινγκ διετέλεσε αντιπρόσωπος της Ελλάδας στην Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης, Πρόεδρος του Συνδέσμου Ελληνίδων Επιστημόνων (ΣΕΕ) και τιμήθηκε με το παράσημο Ευποιίας (1965). Το Τάγμα της Ευποιίας είναι ελληνικό τάγμα αριστείας, το οποίο καθιερώθηκε το 1948. Απονέμεται από την/τον Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας ως ηθική ανταμοιβή αποκλειστικά σε γυναίκες, ελληνικής ή ξένης υπηκοότητας, για εξαίρετη προσφορά τους για την Ελλάδα στον τομέα της φιλανθρωπίας καθώς επίσης και για εξαιρετική απόδοσή τους στις τέχνες και τα γράμματα. Παράλληλα, ανέπτυξε δραστηριότητα για την υπεράσπιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα δικαιώματα των γυναικών και την ειρήνη: Διεθνής Αμνηστία (πρώτη πρόεδρος του ελληνικού τμήματος), Δημοκρατική Μέριμνα, Ένωση Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Επιτροπή για τον Επαναπατρισμό των Πολιτικών Προσφύγων, Επιτροπή για την απελευθέρωση του Τουρκικού λαού και τη Δημοκρατία. Πέθανε στις 26 Φεβρουαρίου 1986. Η φωτογραφία της Αμαλίας Φλέμινγκ ανακτήθηκε από σχετικό δημοσίευμα της Μηχανής του Χρόνου. (Σύνδεσμος Εικόνας)
|
Author1st High School of Tripolis - "EPAS" Team Archives
June 2023
|